Alberobello - stolica trulli

        Już nie pamiętam dobrze gdzie zobaczyłam ten pocztówkowy obrazek głównej ulicy w Alberobello. Ciąg trulli - małych, pokracznych, a zarazem uroczych domków nie podobnych do niczego, co wcześniej widziałam, odcinających się swoją bielą w rażącym wręcz słońcu od nieprawdopodobnie błękitnego nieba. Może to było jakieś czasopismo podróżnicze lub zdjęcie w Internecie, a może to był kadr z jakiegoś filmu w stylu „Świat z góry”. Grunt, że od tamtej pory bardzo chciałam zobaczyć to miasteczko i zakochałam się w nim ze zdjęcia, trochę tak jak zakochać się może użytkownik portalu randkowego w fotografii z anonsu zamieszczonego w sieci. Było to na długo przed tym jak tanie linie zaczęły masowo zabierać turystów z Polski w ten region Włoch. Więc gdy uruchomione zostały takie połączenia lotnicze, a dzieciaki podrosły na tyle, żeby rozkochać ich we włoskich wakacjach, ruszyliśmy szturmem na podbój Apulii.

        W końcu nastał ten dzień, kiedy to z długo noszonym obrazem ukrytym pod zamkniętymi powiekami postawiłam stopę w moim ukochanym miasteczku. Byliśmy już od dobrych kilku dni w tym regionie i zdążyłam przywyknąć, że każde kolejne miasto jak Bari, czy miasteczko jak Monopoli wywołują u mnie zachwyt.

        Słowem wyjaśnienia trulli to niewielkie domki, które budowane były już w XV stuleciu, jako szopki na narzędzia i jako schronienie dla zwierząt. Budowane były z łupków kamiennych bez użycia zaprawy. A w XVII wieku na wskutek nałożonych znacznych podatków od nieruchomości przez Księstwo Neapolu, które wówczas miało we władaniu Apulię, ludność zaczęła zamieszkiwać w „nieukończonych” domkach i w taki oto sposób wykpić się od płacenia wysokich danin. Do ich budowy wykorzystywano lokalny wapień, a okrągły kształt gwarantował równomierny nacisk stożkowatego dachu na podstawę, dzięki czemu konstrukcja była trwała.

        Teraz stoję u podnóża uliczki, tej gdzie zostało zrobione „moje” zdjęcie i ruszam ochoczo spotkać się wymarzonym Alberobello, ze względu na swoją wyjątkowość wpisanym na listę światowego Dziedzictwa UNESCO. I… z przykrością muszę stwierdzić, że miejsce stało się ofiarą swojej wielkiej popularności.

        Spacerujemy w dół i w górę, eksplorują dzielnicę Rione Monti, w której od ilość trulli aż kręci się w głowie. Są ich tutaj setki a wiele z nich jest pięknie odnowionych i zadbanych. Niestety, w co drugim domku otwarty jest jakiś sklep z pamiątkami i niby nic w tym złego, bo każdy z turystów chce wyjechać z miasteczka z jakąś pamiątką, ale nasze oczy zamiast podziwiać te niespotykane nigdzie indziej budowle, męczą się widokiem tysięcy magnezów na lodówkę czy ściereczek z wyhaftowanym trulli. Trochę lepiej jest w bocznych uliczkach, gdzie znaleźć można mniej skomercjalizowane miejsca.

        Najlepiej jednak jest w dzielnicy Rione Aia Piccola, położonej na lekkim wzniesieniu po przeciwnej stronie ulicy Largo Martellotta. Tam dociera zdecydowanie mniej turystów i choć reprezentacja trulli jest nieco skromniejsza, to spacer wąskimi uliczkami jest tam prawdziwą przyjemnością. To również tam znajdują się fajne punkty widokowe na Rione Monti.

        W trakcie naszego spaceru udało nam się również zwiedzić wnętrze trulli. Przemiła właścicielka jednego z domków, licząc na drobną „ofiarę”, zapraszała ciekawskich turystów do wstąpienia w jego skromne progi. Choć wiem, że starsza pani wraz z mężem w ten sposób dorabia sobie do emerytury i jest to raczej muzeum niż mieszkanie, było to dość krępujące i dziwne doświadczenie.

        Śmiało mogę powiedzieć, że po stronie Rione Aia Piccola humor mi się poprawił, ta część miasteczka zdecydowanie mi się podobała i mogę uznać, że moja randka z internetowym wybrankiem została uratowana. Co prawda drugiej schadzki nie będzie, Apulia to tak piękny region, że nie czuję abym do Alberobello wrócić kiedyś chciała. A po ulotnym romansie została mi ściereczka z wyhaftowanym trulli, gdzie kupiona dodawać nie muszę.

        No cóż, czasy, kiedy Włochy eksplorowane były przez podróżników takich jak Paweł Muratow, w których wspomnieniach się zaczytujemy, już nie wrócą i choć trochę żal, to przecież właśnie tylko dlatego, że masowa turystyka mocno potaniała wielu z nas może oglądać takie cuda jak wioska trulli na własne oczy.