Eze, Lazurowe Wybrzeże - tu jest pięknie!
Od dawna wiedziałam, że jeżeli kiedyś postawię stopę na Lazurowym Wybrzeżu, to jednym z pierwszych miasteczek, które odwiedzę będzie Eze. Och jak to cudownie, że na świecie są takie miejsca! Choć bardzo nastawione na turystów i bezsprzecznie od nich uzależnione, to piękne i pozbawione tandety.
Niewielkie, warowne miasteczko oddalone zaledwie kilkanaście kilometrów od Nicei wybudowane na szczycie wzgórza nazywane jest często Orlim Gniazdem. Tak! Eze z widokiem na Morze Śródziemne i zjawiskowym ogrodem kaktusów na szczycie, może być jednym z najpiękniej położonych średniowiecznych osad w całej Prowansji. Choć dziś większość zabudowań podzielone jest pomiędzy dwa luksusowe hotele, w których goszczą gwiazdy największego formatu oraz liczne butiki i pracownie lokalnych twórców, to przed kilkoma stuleciami nie było tu tak idyllicznie. Miasto oblegane było przez Maurów, Turków, Włochów i dopiero po włączeniu w 1860 roku w granice Francji zagościł tu spokój.
Z Nicei na miejsce docieramy autobusem w dodatku w ramach biletu miejskiego. Cała historyczna część miasteczka jest wyłączona z ruchu kołowego, co jest oczywiste, bo i tak brukowane uliczki są za wąskie na samochody. Spacer pomiędzy kamienną zabudową to wspaniałe przeżycie, ale dopiero po wejściu do małego Ogrodu Botanicznego, z którego roztacza się oszałamiający widok na morze i okolicę, szczęka opada. Przepraszam za ten kolokwializm, który na dodatek nie pasuje do tego eleganckiego miasteczka, ale po prostu tak jest. Jeśli, tak jak my, udacie się tam po sezonie i traficie na słoneczny dzień to nic nie będzie w stanie popsuć Wam nastroju.
Tuż przy kutej bramie luksusowego hotelu Chevre d’Or stoi znak ze strzałką w dół i informacją, że droga do miasteczka zajmie niecałą godzinę. Ścieżka Nietzschego biegnie 427 metrów w dół i nie powinna być wyzwaniem nawet dla osób o znikomej kondycji fizycznej, czyli takich jak ja. Co innego gdyście zapragnęli pokonać ją w odwrotną stronę. Oj, jak bardzo współczułam tym nieszczęśnikom mijanym po drodze, którzy przecenili swoje możliwości i intensywnie sapali kiedy zwyczajowo pozdrawialiśmy ich na szlaku.
Droga wije się początkowo wśród drzew, raz jest bardziej wyboista i stroma a raz łagodna. W końcu po pewnym czasie oczom naszym ukazało się morze mieniące się w ostrym popołudniowym słońcu. Trasa zajęła nam odrobinę więcej czasu niż wskazywał drogowskaz, ale to z pewnością dlatego, że wielokrotnie zatrzymywaliśmy się, aby napawać się tym wspaniałym widokiem. Do Nicei wróciliśmy pociągiem, ale po drodze zatrzymaliśmy się jeszcze w na popołudniowego drinka w pięknej nadmorskiej miejscowości czyli w Villefranche-sur-Mer.
Niewielkie, warowne miasteczko oddalone zaledwie kilkanaście kilometrów od Nicei wybudowane na szczycie wzgórza nazywane jest często Orlim Gniazdem. Tak! Eze z widokiem na Morze Śródziemne i zjawiskowym ogrodem kaktusów na szczycie, może być jednym z najpiękniej położonych średniowiecznych osad w całej Prowansji. Choć dziś większość zabudowań podzielone jest pomiędzy dwa luksusowe hotele, w których goszczą gwiazdy największego formatu oraz liczne butiki i pracownie lokalnych twórców, to przed kilkoma stuleciami nie było tu tak idyllicznie. Miasto oblegane było przez Maurów, Turków, Włochów i dopiero po włączeniu w 1860 roku w granice Francji zagościł tu spokój.
Z Nicei na miejsce docieramy autobusem w dodatku w ramach biletu miejskiego. Cała historyczna część miasteczka jest wyłączona z ruchu kołowego, co jest oczywiste, bo i tak brukowane uliczki są za wąskie na samochody. Spacer pomiędzy kamienną zabudową to wspaniałe przeżycie, ale dopiero po wejściu do małego Ogrodu Botanicznego, z którego roztacza się oszałamiający widok na morze i okolicę, szczęka opada. Przepraszam za ten kolokwializm, który na dodatek nie pasuje do tego eleganckiego miasteczka, ale po prostu tak jest. Jeśli, tak jak my, udacie się tam po sezonie i traficie na słoneczny dzień to nic nie będzie w stanie popsuć Wam nastroju.
Lazur wody, błękit nieba, soczysta zieleń wzgórz i niesamowite kształty kaktusów tworzą fantastyczny obrazek. Przy dobrej widoczności można dostrzec stąd Korsykę, ale nam się to nie udało. To nic i tak jest pięknie! Turystów jest wielu, ale nie aż tylu, żeby deptać sobie po piętach. Nasadzenia kaktusów i innych roślin basenu Morza Śródziemnego dopełnione są pięknymi rzeźbami. To ile czasu tu spędzicie zależy od Waszej wrażliwości, ale i od temperatury powietrza, wyobrażam sobie, że latem choćby pięć minut w słońcu, na tak eksponowanym miejscu może być wyzwaniem, no chyba, że przepadacie za upałem.
Ponownie schodzimy pospacerować wąskim uliczkami Eze, kiedyś to miejsce chętnie odwiedzały zarówno Barbara Streisand jak i Beyonce, a teraz i ja dołączyłam do grona jego miłośników. Jeszcze kilka zdjęć i powoli opuszczamy ten bajkowy gród.
Okazuje się, że najbliższy autobus do Nicei mamy dopiero za półtorej godziny, szkoda marnować tak pięknego dnia, więc postanawiamy zejść do Eze-Bord-De-Mer szlakiem pieszym, tak zwaną Chemin de Nietzsche. Na początku lat 80. XIX wieku podupadający na zdrowiu, niemiecki filozof spędził trochę czasu na nicejskim wybrzeżu a wędrówki tą ścieżką okazały się być bardzo inspirujące dla Fryderyka. Od tego czasu szlak nosi jego imię.
Droga wije się początkowo wśród drzew, raz jest bardziej wyboista i stroma a raz łagodna. W końcu po pewnym czasie oczom naszym ukazało się morze mieniące się w ostrym popołudniowym słońcu. Trasa zajęła nam odrobinę więcej czasu niż wskazywał drogowskaz, ale to z pewnością dlatego, że wielokrotnie zatrzymywaliśmy się, aby napawać się tym wspaniałym widokiem. Do Nicei wróciliśmy pociągiem, ale po drodze zatrzymaliśmy się jeszcze w na popołudniowego drinka w pięknej nadmorskiej miejscowości czyli w Villefranche-sur-Mer.
Komentarze
Prześlij komentarz