Cotswolds - Bourton-on-the-Water, Stow-on-the-Wold, Bibury (dzień trzeci).

Dzień trzeci – ostatni – creme de la creme Cotswolds, czyli kilka uroczych miejscowości, a na koniec Bibury główny cel naszej wyprawy. Zaplanowanie trasy tak aby móc poruszać się transportem publicznym stanowiło nie lada wyzwanie, bo  o ile z Cirencester bez problemu można dojechać do interesujących nas miasteczek to już powrót po dwóch czy trzech godzinach jest niemożliwy. Rozkład jazdy autobusów jest dla mnie zupełnie niezrozumiały. W końcu udaje mi się zaplanować trasę: Cirencester, Bourton-on-the-Water, Stow-on-the-Wold, Bibury, Cirencester. Jesteśmy praktycznie  jednymi z niewielu (z tak licznych tutaj) turystów, podróżującymi lokalnymi autobusami, więc kierowcy już drugiego dnia nas rozpoznają. 

Bourton-on-the-Water to wioska okrzyknięta mianem Wenecji Cotswolds, a to za sprawą rzeki Windrush przepływającej prze środek wsi. Rzeczka płyciutka z krystalicznie czystą wodą, poprzecinana licznymi kamiennymi mostkami, z wieloma małymi kawiarenkami przy brzegu, ściąga turystów chętnie odpoczywających na ławeczka lub po prostu na trawnikach wzdłuż jej brzegów. Spacer uliczkami Bourton to wielka przyjemność i niezapomniane wspomnienia uchwycone w setkach zdjęć. W centrum wioski na tyłach pabu The Old New Inn mieści się Model Village czyli wioska w miniaturze w skali 1:9. Wierna kopia centralnej części wsi została odtworzona z godną podziwu precyzją i cieszy turystów od 1937 roku. Zarówno miniaturowa wioska jak i sama miejscowość są absolutnie miejscem tym z listy „musisz zobaczyć” będąc w Cotswolds. 

dom w miniaturowej wiosce

a tu pierwowzór tego powyżej

Wsiadamy w autobus i jedziemy dalej do…

Stow-on-the-Wold - kolejne piękne miasteczko na naszej trasie, choć muszę przyznać, że wywarło na nas chyba najmniejsze wrażenie. Wyczytałam, że miasto jest jednym z głównych ośrodków handlu antykami w tym regionie i rzeczywiście na każdej uliczce znajdziemy po kilka sklepików z antykami. Miasto w przeciwieństwie do swojego poprzednika jest dość ruchliwe, z dużą ilością samochodów i chyba to zaważyło na naszej ocenie, bo oglądając zdjęcia po powrocie okazało się, że jest równie zjawiskowe co inne. Czas goni więc po wypiciu szklaneczki cydru łapiemy kolejny autobus.

 

Bibury – wreszcie! 

     Nie wiem dokładnie na czym polega magia tego miejsca, może na tym że ma się wrażenie iż mieści się ono na końcu świata, albo na tym, że ocieramy się o nierealny wręcz w XXI wieku spokój. My docieramy do wioski już po południu co chyba potęguje to wrażenie, bo w okolicach godziny siedemnastej wyjeżdżają ostatnie autokary. We wsi mieści się piękny Hotel Swan oraz Farma Pstrąga. Przez środek mieściny przepływa mała rzeczka Coln, jednak my tak jak i tysiące innych turystów odwiedzamy to miejsce za sprawą pocztówkowego wręcz, zdjęciowego kadru ulicy - Arlington Row, która w rzeczywistości nie traci nic na uroku. Błąkamy się uliczkami, robimy setki zdjęć i zachwycamy się ostatnimi chwilami w tej pięknej krainie. Jestem szczęśliwa, moje kolejne marzenie zmieniło miejsce z listy „do zobaczenia” na listę „muszę tam wrócić”. 

      Późnym popołudniem wracamy taksówką do Cirencester. Jemy kolejne fish & chips, pijemy szklaneczkę cydru i do hotelu, jutro rano wracamy do Londynu, ale to już zupełnie inna historia.